Een groot verschil met een springparcours is dat de hindernissen die je springt vast zijn; er kunnen dus geen balken vallen. Dit lijkt voor veel ruiters eng, een hindernis geeft namelijk niet mee als je er tegen stoot. Toch is dit niet zo gevaarlijk als je zou denken. natuurlijk zijn er risico's aan verbonden, maar door goede training en voldoende bescherming, kun je de kans op problemen al behoorlijk verminderen. Bovendien wordt er tegenwoordig gebruik gemaakt van zogenoemde breekbomen die breken als een paard deze hard raakt. Deze bomen breken dan precies in het midden en vallen recht naar beneden op de grond. Op deze manier kunnen de breekbomen niet meerollen tussen de benen van je paard. Omdat ze van een soort kunststof en karton gemaakt zijn, ontstaan er geen scherpe punten die het paard of de ruiter kunnen verwonden. Verder zouden juist vallende balken een paard kunnen laten struikelen, in het hoge crosstempo zouden rondvliegende balken levensgevaarlijk zijn. Het massieve karakter van de hindernissen heeft ook als voordeel dat een paard makkelijker over een hindernis 'glijdt' en zelfs zich erop kan afzetten als dat nodig mocht zijn. Bovendien zie je dat de moeilijkheidsgraad in de klasses steeds meer wordt gezocht door de hindernissen technischer van aard te maken in plaats van steeds hoger en breder. Een smal sprongetje na een scherpe bocht is bijvoorbeeld moeilijk aan te rijden; een paard dat onvoldoende onder controle is zal er al snel langs vliegen en zo zullen toch de beste combinaties bovenaan komen zonder dat de kans op vallen wordt vergroot.